سوالات متداول

ایمپلنت دندانی یک پیچ ساده معمولاً از جنس تیتانیم است که برای جایگزینی دندان های از دست رفته به کار می رود. بدنه ایمپلنت داخل استخوان فک قرار می گیرد تا با ساخت روکشی روی آن، دندان از دست رفته جایگزین شود.

الف) دندان های از دست رفته می توانند با ایمپلنت دندانی جایگزین شده، روکش روی آن بایستی به شکل بریج ساخته شود تا احتمال تحلیل استخوان کاهش یابد.

ب) با توجه به شرایط دندان های باقی مانده و توزیع آنها در دهان می توان با یک بریج، دندان های از دست رفته را جایگزین نمود. این بریج ها بر روی دندان های پایه ای که تراش خورده اند چسبانده شده و ثابت می شوند.

ج) یک پروتز متحرک متکی بر استخوان و بافت نرم نیز می تواند جایگزین دندان های از دست رفته شود. بدیهی است این پروتز ثابت نبوده و می تواند آسیب های زیادی به بافت های اطراف وارد نماید. البته ایمپلنت می تواند پایه ای برای بریج ثابت و یا پروتز متحرک نیز باشد.

الف) برای فک پایین، جایگذاری حداقل 2 تا 4 ایمپلنت می تواند یک پروتز متحرک را حمایت کند.

ب) می توان با گذاشتن بیش از 4 ایمپلنت، یک بریج بر پایه ایمپلنت برای بازسازی کل فک بی دندان استفاده کرد.

برای درمان استاندارد پروتز ثابت بر پایه ایمپلنت برای افراد بی دندان، گذاشتن 6 تا 8 ایمپلنت برای فک پایین و 8 تا 10 ایمپلنت برای فک بالا مناسب می باشد.

ج) استفاده از پروتز (دنچر) های متحرک بدون استفاده از ایمپلنت.

ایمپلنت های دندانی برای جایگزینی یک یا چند دندان از دست رفته می باشد که به صورت روکش تک دندان و یا چند دندان و یا حتی پایه ای برای دست دندان متحرک (دنچر کامل یا پارسیل) عمل می کند. هدف از کاربرد ایمپلنت های دندانی پیشگیری از تحلیل پیش رونده استخوان فک، ارتقاء سلامت، جویدن مناسب تر، تکلم بهتر و ارتقاء زیبایی است.

ایمپلنت های دندانی معمولاً از تیتانیم خالص ساخته نمی شوند و آلیاژی هستند که ترکیب اصلی آن تیتانیم است. حساسیت به تیتانیم بسیار نادر بوده در موارد کمی گزارش شده است. در صورتی که شما به تیتانیم حساسیت دارید می توانید از ایمپلنت هایی استفاده کنید که از جنس تیتانیم نبوده و استخوان شما آن را می پذیرد.

پس از قرارگیری ایمپلنت در استخوان فک، استخوان بر روی آن رشد کرده و به ایمپلنت متصل می شود. به فرایند اتصال استخوان به ایمپلنت، استئواینتگریشن می گویند. در صورتی که ارتباط استخوان با ایمپلنت به شکل مستقیم و کامل برقرار نشود، ایمپلنت در داخل استخوان لق می شود و کل درمان با شکست مواجه می گردد.

بسیاری از مواد می توانند استئواینتگریت شوند اما معمولاً ایمپلنت ها از جنس تیتانیم هستند. در سال های اخیر ایمپلنت هایی از جنس سرامیک (مثل زیرکونیم اکساید) و پلیمرهای دیگر تولید شده است اما هنوز در مرحله پژوهش هستند.

رستوریشن های مختلفی که بر روی ایمپلنت قرار داده می شوند شامل: روکش، بریج و یا پروتز متحرک می باشد.
پروتز های متحرک معمولاً از جنس آکریل می باشند.
پروتز های ثابت (روکش و بریج) معمولا به دو دسته تقسیم می شوند :
1- روکش های تمام سرامیکی که کاملا از سرامیک های رنگ دندان ساخته شده اند.
2- روکش های متال – سرامیک که از یک زیر ساختار مستحکم از جنس فلز تشکیل شده اند که روی آن یک لایه از سرامیک رنگ دندان پوشیده شده است. زیر ساختار فلزی از آلیاژهای مختلفی از جمله تیتانیوم، کروم – کبالت، طلا یا ترکیبی از فلزات قیمتی ساخته می شوند.

الف) روکش های متکی بر ایمپلنت، راحتی و حس یک دندان طبیعی را دارد.

ب) حتی پروتزهای متحرکی که بر پایه ایمپلنت می باشند نیز راحتی بسیار بالایی را به همراه دارد.

ج) نیاز به تراشیدن دندان های مجاور ناحیه بی دندانی به عنوان پایه نیست و آسیبی به آنها وارد نمی آید.

ایمپلنت های غیر فلزی از جنس فلز نمی باشند. همانند ایمپلنت های سرامیکی و یا پلیمری.

از مزایای این نوع ایمپلنت می توان به رنگ سفید سرامیک در مقایسه با رنگ خاکستری و نمای فلزی ایمپلنت های تیتانیمی اشاره نمود. اگرچه حساسیت به تیتانیم بسیار نادر است ولی ایمپلنت های غیر فلزی برای کسانی که به فلز تیتانیم حساسیت دارند گزینه بسیار مناسبی است.

هنوز مطالعات طولانی مدت دقیقی راجع به ایمپلنت های غیر تیتانیمی در دست نیست و دانش کافی مستندی موجود نمی باشد؛ بنابراین، همچنان تقریباً اکثر ایمپلنت های در دسترس از تیتانیم ساخته می شوند.

ایمپلنت ها را می توان برای جایگزینی دندان های فک بالا و پایین استفاده نمود. در صورتی که شما در دو فک دندان نداشته باشید می توانید آنها را با ایمپلنت جایگزین نمایید. ایمپلنت های جایگذاری شده در دو فک، تقریباً همانند دندان طبیعی قدرت جویدن دارند. البته بدیهی است که میزان سایش روکش سرامیکی نسبت به دندان طبیعی متفاوت است؛ به همین دلیل و برای جلوگیری از آسیب های وارده به ایمپلنت و از دست دادن آن، مراجعات منظم دوره ای به دندانپزشک ضروری است.

ایمپلنت های دندانی در طولانی مدت و برای سالها با موفقیت بسیار بالایی همراه بوده اند. در گزارش های متعدد، موفقیت و ماندگاری بیش از 35 سال گزارش شده است. در گزارش های دهه اخیر، بیش از 90 درصد ایمپلنت ها پس از گذشت 10 سال با موفقیت بسیار بالایی روبرو بود و در عملکرد آنها هیچ اشکالی وجود نداشت.

موفقیت طولانی مدت ایمپلنت به میزان مراقبت های بیمار و رعایت بهداشت بستگی دارد. مراجعات منظم و درمان های نگه دارنده (مانند جرمگیری و …) توسط دندانپزشک برای موفقیت و سلامت ایمپلنت ضروری است. بدیهی است استفاده از مسواک و نخ دندان و وسایل کمک بهداشتی مخصوص ایمپلنت، بر سلامت و حفظ آن مؤثر است.

در اطراف ریشه دندان ها الیاف نازکی هستند که ریشه دندان را به استخوان اطراف متصل می کنند و یکی از مهمترین عملکرد آنها تحمل فشارهایی است که به دندان وارد می شود. به همین دلیل هنگام جویدن، حس فشار به خوبی، در دندان طبیعی درک می شود. در اطراف ایمپلنت این الیاف وجود ندارند در نتیجه احساس جویدن و فشار روی آن نسبت به دندان طبیعی متفاوت است.

خیر؛ پیش از درمان ایمپلنت، ناحیه بی دندان توسط مواد بی حسی، کاملاً بی حس می شود. به همین دلیل هنگام درمان ایمپلنت، شما هیچ گونه دردی نخواهید داشت. پس از درمان ایمپلنت و از بین رفتن بی حسی، درد اندکی احساس می شود که به همین دلیل دندان پزشک برای شما داروی ضد درد معمولی تجویز خواهد کرد.
استفاده از روش های نوین دندانپزشکی دیجیتال (استفاده از گایدهای جراحی)، این درد را به حداقل ممکن می رساند.

مشکلات متعددی ممکن است رخ دهد که البته قابل پیشگیری، کنترل و یا درمان خواهد بود.

الف) تحلیل استخوان: تحلیل استخوان ممکن است در اطراف ایمپلنت رخ دهد. به همین دلیل مراجعات منظم به دندانپزشک، رعایت بهداشت و کنترل های دقیق می تواند از وقوع آن جلوگیری کند. همچنین در صورتی که تحلیل استخوان پس از درمان در حال گسترش باشد در این جلسات مراجعه و کنترل، درمان می شود.

ب) عفونت: ایجاد عفونت اطراف ایمپلنت معمولاً به دلیل عدم رعایت مناسب بهداشت دهان می باشد. برای پیشگیری از عفونت، علاوه بر رعایت بهداشت دهان فردی، با جلسات منظم مراجعه به دندان پزشک و انجام جرم گیری های دوره ای می توان از بروز آن جلوگیری نمود.

ج) از دست رفتن ایمپلنت: به دلایل مختلف (عفونت و …)، امکان عدم موفقیت ایمپلنت و از دست رفتن آن وجود دارد. گاه استئواینتگریشن ایمپلنت رخ نمی دهد؛ که در این حالت می توان با یک ایمپلنت جدید درمان را تکرار نمود.

د) شکستگی ایمپلنت: به ندرت شکستگی و ترک در بدنه ایمپلنت رخ می دهد (کمتر از یک درصد). این مشکل معمولاً در افرادی که نیروی جوندگی زیادی دارند و یا دارای برخی عادات فکی و جوندگی نامناسب (مانند دندان قروچه) هستند و یا مواد غذایی بسیار سخت را با دندان های خود می شکنند، ممکن است رخ دهد.

ه) مشکلات مربوط به پروتزها و رستوریشن ها (روکش ها): ممکن است سرامیک و چینی روی روکش ها بشکند. شکستگی های کوچک و لب پر شدگی سرامیک و چینی روکش شایع تر است چرا که فشارهای جویدن در دندان تا حدی با وجود الیاف اطراف ریشه دندان ها تحمل و متعادل می شود؛ ولی در ایمپلنت این فشارها به روکش، ایمپلنت و استخوان اطراف وارد می شود.

در کمتر از 10 درصد موارد ممکن است شکستگی روکش، شل شدن پیچ اباتمنت یا در آمدن روکش و یا شکستگی بریج رخ دهد. این مشکلات معمولاً در افراد دارای دندان قروچه رخ می دهد.

بله، انتخاب ایمپلنت یک گزینه بسیار مناسب برای جایگزینی دندان است حتی اگر دندان ها بدلیل بیماری پریودنتال از دست رفته باشند. هر چند پیش از هر اقدام درمانی، برای جایگزینی دندان ها با ایمپلنت باید به فکر درمان بیماری پریودنتال و حفظ دندان های موجود بود.

بیماری های پریودنتال خطر بیماری های اطراف ایمپلنت های دندانی را افزایش می دهند؛ به همین دلیل درمان بیماری های پریودنتال پیش از درمان ایمپلنت ضروری است.

روند و سیر بیماری های اطراف ایمپلنت معمولاً شبیه بیماری های اطراف دندان است. در ابتدا بافت های نرم اطراف ایمپلنت ملتهب می شوند که به این حالت موکوزیت اطراف ایمپلنت می گویند. این التهاب با افزایش بهداشت دهان و دندان و مراقبت های بهداشتی از بین می رود. در صورتی که التهاب بافت نرم اطراف ایمپلنت به بافت های زیرین و استخوان اطراف ایمپلنت منتقل شود و باعث تخریب و تحلیل استخوان شود به آن “پری ایمپلنتایتیس” می گویند. این مرحله از بیماری باید توسط دندان پزشک و یا تیم تخصصی درمان شود.

بله بیماری های اطراف ایمپلنت های دندانی قابل درمان است. در مواردی که التهاب اطراف ایمپلنت باعث تخریب و تحلیل استخوان شود معمولاً درمان های جراحی باید انجام شود تا سلامت به ایمپلنت بازگردد.

دندان پزشک شما یک برنامه ریزی دقیق برای مراجعات بعدی به شما ارائه خواهد کرد. این توالی مراجعات به شرایط دهان و دندان و سلامت کلی بدن شما بستگی دارد؛ مثلاً اگر شما دندان های خود را به دلیل بیماری های پریودنتال از دست داده باشید، لازم است که حداقل هر 3 ماه یکبار برای کنترل و تمیز کردن تخصصی ایمپلنت و درمان های نگهدارنده و حمایتی به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

سیگار کشیدن همان گونه که خطر مشکلات پریودنتال اطراف دندان طبیعی را افزایش می دهد، خطر ابتلا به بیماری بافت های اطراف ایمپلنت را نیز بیشتر خواهد نمود.

ترک کردن سیگار پیش از درمان ایمپلنت ضروری است؛ چرا که باعث افزایش موفقیت درمان خواهد شد و نتایج درمان ایمپلنت را بهبود خواهد بخشید؛ اگرچه بیمارانی نیز بوده اند که با وجود مصرف سیگار تحت درمان ایمپلنت قرار گرفته اند اما این موضوع که سیگار کشیدن مشکلات اطراف ایمپلنت را افزایش می دهد قابل توجه است.

سیگار کشیدن خطر ابتلا به التهاب و تخریب و تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت را افزایش می دهد.

ترک سیگار یک گام بسیار مهم و حساس در دستیابی به سلامت کلی بدن، سلامت دهان و دندان و کاهش تخریب و تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت و دندان های طبیعی می باشد.

همه افرادی که سلامت عمومی خوبی دارند و یا بیماری کنترل شده دارند می توانند درمان ایمپلنت را تجربه کنند.

افرادی که نتوانند تحت درمان ایمپلنت قرار بگیرند بسیار نادر هستند. مگر کسانی که داروهای خاصی مصرف می کنند و یا از نظر شرایط سلامت عمومی محدودیت دارند.

در صورتی که شما مشکل یا دردی پس از درمان ایمپلنت داشته باشید با استفاده از داروهایی که توسط دندانپزشک شما تجویز می شود کاملاً کنترل خواهد شد.

توضیح اینکه: این شرایط در افراد مختلف متفاوت است.

همانند تمامی روندهای درمانی، برای هر درمانی خطرهایی هرچند اندک وجود دارد که به عوامل مختلف از جمله ناحیه مورد جراحی و نوع درمان ایمپلنت وابسته می باشد. تقریباً در همه افراد، مشکلات، قابل پیش بینی و در صورت وقوع قابل کنترل است. این مشکلات شامل کبودی، تورم، خونریزی، درد و ناراحتی و … می باشد. مشکلات وسیع تر و بزرگ تر بسیار اندک و نادر می باشد.

معمولاً پیش از تحویل و قرار دادن رستوریشن و پروتز نهایی بر روی ایمپلنت، حداقل به دو تا چهار ماه زمان نیاز است تا ایمپلنت به استخوان چسبیده و پروسه ترمیم کامل شود؛ البته در مواردی که نیاز به پیوند سینوس یا استخوان وجود داشته باشد، این مدت افزایش خواهد یافت؛ اگرچه در روش های مختلف و خصوصاً در مواردی که بی دندانی در ناحیه زیبایی باشد، می توان در همان جلسه جراحی، روکش و رستوریشن موقت بر روی ایمپلنت قرار داد.

ایمپلنت گذاری فوری یعنی همزمان که دندان کشیده می شود در همان جلسه، ایمپلنت نیز در محل دندان کشیده شده جایگذاری گردد. این روش شرایط ویژه ای دارد که توسط دندان پزشک ارزیابی می شود و در صورت فراهم بودن شرایط می توان از این روش استفاده نمود.

اگر در همان جلسه جراحی و کار گذاشتن ایمپلنت (و یا حداکثر ظرف 48 ساعت پس از آن) روکش و رستوریشن بر روی ایمپلنت قرار داده شود به طوری که در جویدن به شما کمک کند، به این روش بارگذاری فوری گویند.

بله، در بیشتر موارد می توان از روکش موقتی ثابت یا متحرک استفاده نمود ولی استفاده و یا عدم استفاده از پروتز های موقتی با تشخیص و نظر دندان پزشک خواهد بود.

یک روکش یا بریج موقتی می تواند مستقیماً بر روی ایمپلنت نصب گردد و یا از دندان های مجاور برای ثابت کردن آن کمک گرفت. استفاده از پروتزهای متحرک گاهی انتخاب بهتری برای بازسازی ناحیه بی دندانی طی دوره ترمیم ایمپلنت خواهد بود.

بله، البته بهتر است در طی یکی دو هفته پس از جراحی ایمپلنت، از ورزش کردن و فعالیت های سنگین خودداری کنید.

در صورتی که یک یا تعدادی از دندان های قدامی (ناحیه زیبایی دهان) خود را از دست داده اید، بهترین گزینه برای دست یافتن به زیبایی دهان و دندان استفاده از ایمپلنت های دندانی است تا دوباره لبخند زیبای خود را به دست آورید.

در اکثر موارد، روکش های روی ایمپلنت همانند دندان طبیعی می باشند و یادآور دندان های از دست رفته شما خواهند بود.

کشیدن و از دست رفتن یک دندان باعث تغییراتی در موقعیت دندان های مجاور و یا حتی دندان های مقابل خواهد شد. حتی باعث می شود دندان مقابل از حفره خود آرام آرام خارج شده و به سمت ناحیه بی دندان فک مقابل خود حرکت کند.

به طور کلی دندان های ما حرکت های کمی دارند که در تعامل با یکدیگر می باشند، در واقع دندان های مجاور و مقابل مانع حرکت آنها می شود. از دست رفتن و کشیدن دندان این تعادل را به هم می زند. حرکت کردن و کج شدن دندان علاوه بر بهم خوردن نظم دندان ها شرایط بافت لثه اطراف و نمای آن را تغییر می دهد و این تغییرات استعداد ابتلا به بیماری های پریودنتال (لثه ای) را افزایش می دهند. این عدم تعادل عاملی است برای تجمع میکروب ها و تشکیل پلاک میکروبی، پوسیدگی و التهاب، جابجایی و حرکت دندان که علاوه بر اینکه بر زیبایی صورت و ترتیب دندان ها مؤثر است باعث تغییر نیروهای ناشی از جویدن بر روی دندان ها می شود. جایگزینی دندان های از دست رفته با ایمپلنت مانعی برای بروز این اتفاقات خواهد بود و به حفظ دندان های موجود کمک خواهد کرد.

روکش های روی ایمپلنت احساسی شبیه دندان طبیعی به همراه دارند و معمولاً شما حس نمی کنید که در دهان خود ایمپلنت دندانی دارید. ایمپلنت های دندانی به طور ثابت در استخوان فک باقی می مانند و به شما در جویدن کمک می کنند.

هرچند اطراف ریشه های دندانی الیاف نازک لیگامان پریودنتال قرار دارند که این الیاف برای دندان طبیعی در تحمل و حس فشار کمک کننده هستند؛ اما در اطراف ایمپلنت این الیاف حضور ندارند و بنابراین از دیدگاه علمی، حس فشار و جویدن در مقایسه با دندان طبیعی در ایمپلنت متفاوت خواهد بود.

در صورت قرار دهی درست ایمپلنت و روکش مناسب روی آن، ظاهری کاملاً طبیعی و زیبا همانند یک دندان طبیعی به وجود خواهد آمد؛ چرا که روکش قرار گرفته بر روی ایمپلنت نمای یک دندان طبیعی را خواهد داشت و هیچ کس حتی نزدیکان شما نیز متوجه آن نخواهند شد؛ البته برای بدست آوردن ظاهر کاملا طبیعی بایستی شرایط بافت نرم و استخوان شما نیز مطلوب باشد.

هر دو روش می تواند بکار رود و کارایی مناسبی نیز دارند. هر کدام موارد کاربرد خود را دارند؛ هرچند در اکثر موارد پروتزهای سمان شونده ارجح هستند. درمانگر شما روش مناسب برای شما را پیشنهاد می کند.

هر دو روش متحرک و ثابت برای پروتز های متکی بر ایمپلنت کاربرد دارد. پروتزهای متحرک متکی به ایمپلنت راحت تر تمیز می شوند؛ چراکه می توانند کاملاً از روی ایمپلنت جدا و برداشته شوند. این پروتزها معمولا در کوتاه مدت هزینه کمتری دارند، هرچند در بلند مدت برای نگهداری و تعویض قطعات، هزینه بیشتری در بر خواهند داشت؛ همچنین معمولا نیاز به تعداد ایمپلنت کمتری دارند.

در صورتی که میزان از دست رفتن استخوان، پیشرفته و زیاد باشد، استفاده از پروتزهای متحرک متکی بر ایمپلنت علاوه بر اینکه به جویدن و صحبت کردن کمک خواهند کرد، برای بازسازی و برگرداندن نمای طبیعی صورت نیز مؤثر هستند. همچنین در این روش از انجام جراحی های پیشرفته جلوگیری می‌شود.

بیشتر افراد استفاده از پروتزهای ثابت متکی بر ایمپلنت را ترجیح می دهند که شاید بهترین راه حل برای جایگزینی دندان های از دست رفته باشد؛ هرچند تمیز کردن این پروتزهای ثابت متکی بر ایمپلنت مشکلتر می باشد و باید با دقت بیشتر انجام شود.

به دنبال کشیده شدن دندان، استخوان و لثه دندان در ابعاد افقی و عمودی دچار کاهش حجم می شود. در قسمت هایی که دندان ها برای مدت طولانی کشیده شده اند و یا با پروتزهای متحرک جایگزین شده اند، معمولاً تحلیل استخوان شدید بوده، لثه و استخوان شکل طبیعی خود را از دست داده است.

در موارد تحلیل وسیع و پیشرفته می توان با جراحی های پیشرفته، استخوان و لثه را بازسازی نمود؛ اما راه دیگر، بازسازی لثه با لثه مصنوعی (سرامیک یا آکریل صورتی رنگ) متصل شده به پروتز متکی بر ایمپلنت است.

بازسازی ناحیه بی دندان با پروتزی که قسمتی از آن نمای لثه داشته باشد با نتایج زیبا همراه خواهد بود. این بازسازی با لثه مصنوعی متصل شده بر روی پروتز دندانی، مخصوصاً در افرادی که خط لبخند آن ها بالاست و هنگام لبخند لثه های آنها دیده می شود مهم می باشد. به علاوه اضافه کردن قسمت لثه ای به پروتز متکی بر ایمپلنت، در حمایت لب و نیز نمای صورت و زیبایی مؤثر است.

به دنبال کشیده شدن دندان، یک لخته خون داخل حفره دندان کشیده شده شکل می گیرد. پس از چند هفته سلول ها و عروق خونی حفره دندانی را ترمیم می کنند. در همین زمان سلول های لثه ای روی لخته خون داخل حفره دندانی را می پوشانند و دهانه حفره دندانی را می بندند؛ اما متاسفانه ترمیم حفره دندانی معمولاً با کاهش سطح استخوان و بافت نرم ناحیه همراه است.

وسعت و شدت تحلیل استخوان و لثه به عوامل مختلفی همچون واکنش بدن هر فرد و نیز شدت آسیبی که حین خارج کردن دندان وارد شده، وابسته است.

از دست رفتن و تحلیل بافت حمایت کننده دندان را می توان با محدود کردن آسیب وارده به استخوان و بافت اطراف دندان و نیز جلوگیری از کنده شدن استخوان اطراف، حین کشیده شدن دندان به حداقل رساند.

برخی اوقات میتوان حفره دندان کشیده شده را با پودر استخوان و مواد شبه استخوانی پر کرد تا تغییرات بافتی به حداقل برسد.

بازسازی استخوان از دست رفته را می توان با روش های مختلف انجام داد. این بازسازی می تواند با استفاده از استخوان بدن خود فرد باشد. در این روش یک قسمت از استخوان بدن به عنوان پیوند جدا شده و به ناحیه مورد نظر پیوند زده می شود.

یک روش دیگر، استفاده از پودرهای پیوندی شبه استخوان است. با گذر زمان مواد پیوندی با ناحیه گیرنده یکپارچه و هم ساختار می شود.

عواملی همچون وسعت ناحیه استخوان از دست رفته، شرایط بافت های زیرین و نیز لثه پوشاننده آن، بر انتخاب روش بازسازی و نوع ماده پیوندی موثر است.

وقتی دندان های آسیای کوچک و بزرگ فک بالا کشیده می شود، بدلیل تحلیل استخوان از یک طرف و گسترش فضای خالی فک بالا (که به سینوس فک بالا معروف است) از طرف دیگر، ارتفاع استخوان برای قرارگیری ایمپلنت محدود می شود. در نتیجه برای قراردهی ایمپلنت با طول مناسب، این ارتفاع ناکافی است و نیاز به افزایش ارتفاع استخوان می باشد. در مواردی که این تحلیل استخوان و گسترش فضای خالی سینوسی وسیع باشد، باید دسترسی به فضای سینوسی فک بالا را از طریق دیواره کناری سینوس، طی جراحی انجام داد و کف سینوس بالا برده شده و از مواد پیوندی استفاده شود. گاهی می توان همزمان با بالا بردن کف سینوس ایمپلنت های دندانی را نیز جایگزین کرد.

سینوس لیفت یک روش جراحی است که در طی آن لایه زیرین (کف) سینوس بالا برده می شود. این روش باعث ایجاد فضای مناسب برای قرار دادن ماده پیوندی، بازسازی و ساخته شدن استخوان فک بالا می شود.

یک راه جایگزینی برای سینوس لیفت، استفاده از ایمپلنت های کوتاه است که در استخوان باقی مانده فک در زیر دیواره سینوس قرار می گیرد.

راه دیگر، جایگذاری ایمپلنت ها به صورت زاویه دار است به طوری که در راستای استاندارد و صحیح قرار نگیرد؛ بلکه طوری جایگذاری شود که در جلو یا پشت سینوس قرار گیرد. این تغییر زاویه و کج قرار دادن ایمپلنت توسط قسمت پروتزی ایمپلنت اصلاح می شود؛ البته استفاده از ایمپلنت دارای زاویه شدید، موفقیت درمان را کاهش می دهد.

بله، هیچ منع کاربرد ایمپلنت برای افراد دیابتی وجود ندارد. بدیهی است که دیابت باید پیش از قرار دهی ایمپلنت کنترل شده باشد. به علاوه دندانپزشک برای جلوگیری از خطر عفونت ناحیه پس از درمان ایمپلنت برای شما آنتی بیوتیک تجویز می کند.

گاهی اوقات دندان پزشک با توجه به شرایط شما دوره ترمیم ایمپلنت را طولانی تر می کند؛ یعنی بین زمانی که ایمپلنت در استخوان قرار می گیرد تا زمانی که روکش روی ایمپلنت نصب شود فاصله بیشتری می افتد.

در بیشتر افراد مصرف بیس فسفونات منعی برای استفاده از ایمپلنت های دندانی نمی باشد. محققان به این جمع بندی رسیدند که نیازی به قطع داروی بیس فسفونات خوراکی پیش از درمان ایمپلنت نمی باشد. البته برای افرادی که از بیس فسفونات های تزریقی استفاده می کنند نباید جراحی دهان انجام داد.

گزینه های متعددی برای این منظور در دسترس است:

الف) ایمپلنت در فضای بی دندان قرار داده شده، سپس یک روکش روی آن نصب می گردد.

ب) با توجه به شرایط دندان های مجاور ناحیه بی دندان، می توان آن ها را تراش داد و با ساخت یک بریج، فضای بی دندانی را پر نمود. طبیعی است که در این حالت ریشه دندان از دست رفته جایگزین نمی شود و روکش ساخته شده بر روی دندان های مجاور فشار می آورد.

این بریج به دندان های پایه با استفاده از سمان مخصوص چسبانده می شود. در صورت عدم بهداشت مناسب، خطر بروز پوسیدگی در دندان های پایه و از دست رفتن آنها در دراز مدت وجود دارد.

ج) یک تک دندان از دست رفته را می توان با یک پروتز متحرک نیز جایگزین کرد. هر چند به دلیل فشار کنترل نشده ای که پروتز متحرک روی دندان های مجاور و بافت نرم و استخوان زیرین وارد می سازد بسیار مخرب بوده و در عمل تنها به عنوان یک درمان موقتی محسوب می گردد. این روش گاهی برای یک دوره زمانی کوتاه در حین ترمیم استخوان اطراف ایمپلنت پیشنهاد می شود.

بله شما می توانید از ایمپلنت استفاده کنید. البته بدیهی است بیماری پریودنتال شما ابتدا باید بطور کامل درمان شود و سپس شما وارد مرحله درمان با ایمپلنت شوید.

شما باید به این نکته توجه داشته باشید که کسانی که دچار بیماری پریودنتال بوده اند خطر بیشتری در ابتلا به بیماری های اطراف ایمپلنت دارند؛ بنابراین پس از درمان پریودنتال علاوه بر مراقبت های بهداشتی دهان و دندان باید به طور منظم هر سه یا چهار ماه مراجعه کنید. بدیهی است که باید مراجعات منظم را جدی تر بگیرید.

اساساً رعایت بهداشت اطراف ایمپلنت و تمیز کردن آن همانند دندان طبیعی است. البته بدیهی است تمیز کردن ناحیه بین ایمپلنت ها و نیز ناحیه بین ایمپلنت و دندان طبیعی حساسیت بیشتری داشته و دقت بیشتری را می طلبد.

مسواک های بین دندانی علاوه بر نخ دندان این مهم را تسهیل می کنند.

وسایل کمک بهداشتی مخصوص تمیز کردن اطراف ایمپلنت طراحی شده است که در بازار وجود دارند و با فشار آب به تمیز کردن اطراف دندان و ایمپلنت کمک می کنند.

در حضور دندان طبیعی، کنترل التهاب بافت اطراف ایمپلنت دندانی اهمیت ویژه دارد.

بیمارانی که مشکلات پریودنتال (لثه ای) دارند، خطر بیشتری برای درگیری و مشکلات اطراف ایمپلنت دارند. بسیار مهم است که بافت های اطراف ایمپلنت دائماً توسط دندانپزشکان معاینه شوند تا در صورت شروع التهاب آن را کنترل کرده و مانع گسترش بیماری شود.

تنها راه پیشگیری از بیماری های لثه رعایت مناسب بهداشت و حذف پلاک میکروبی از سطح دندانهاست. البته مراجعه منظم به دندانپزشک هم اهمیت زیادی در پیشگیری ازبیماریهای لثه دارد.

بیماری های لثه که باعلائمی مانند خونریزی و عفونت بافت های نگه دارنده دندان مشخص می شوند به دو دسته به دو دسته ژنژیویت و پریودنتیت تقسیم می شوند. ژنژیویت به معنای التهاب لثه است که در آن لثه بیش از حد قرمز و متورم شده و در موارد شدید هنگام مسواک زدن و حتی به صورت خود به خود دچار خونریزی می شود.

پریودنتیت که فرم شدید تری از بیماری لثه است که به علت تخریب استخوان نگهدارنده دندان که، دندان ها لق شده و در صورتی که درمان نشود دندان ها می افتند و از دست می روند. در واقع یکی از علل شایع از دست دادن دندان ها پریودنتیت است. علت اصلی پریودنتیت پلاک میکروبی است.

پلاک میکروبی لایه نازکی از باکتری هاست که روی سطوح دندان و لثه تشکیل می شود. در صورتی که پلاک میکروبی به صورت روزانه با استفاده از مسواک و خمیردندان برداشته نشود به مرور زمان باعث بیماری لثه می شود. افراد سیگاری استعداد بیشتری برای تشکیل پلاک دارند و بیماری های لثه در این افراد پیش آگهی بدی دارد.

متاسفانه ژنژیویت و پریودنتیت در اکثر موارد و در مراحل اولیه بدون درد هستند و تا زمانی که شدید نشود فرد از ابتلا به آن آگاهی ندارد. با این حال وجود علائمی مانند خونریزی لثه ها هنگام مسواک زدن و استفاده از نخ دندان و بوی بد دهان نشان دهنده بیماری لثه هستند.

هرگاه برای مدت کوتاهی مسواک نزنیم همه روزه یک لایه چسبنده بر روی دندان ها بخصوص در خط لبه لثه رسوب می کند که این لایه پلاک نام دارد. اگر پلاک دندانی روزانه با مسواک و نخ دندان از روی دندان ها و لثه برداشته نشود بعد از مدتی به سنگ های سفید، زرد یا تیره رنگی تبدیل می شود که با مسواک قابل برداشتن نیست. به این سنگ های آهکی در اصطلاح دندانپزشکی جرم می گویند (بخصوص در پشت دندان های جلوی فک پایین). جرم هایی که در بالای لثه بر روی دندان ها تشکیل می شوند قابل رویت هستند این جرم ها بصورت رسوب هایی به رنگ قهوه ای و یا سیاه در اطراف طوق دندان ها نمایان می شوند. هر چند جرم هایی که در نواحی زیر لثه تشکیل می شوند بمراتب خطرناکترند.

بله. یک مطالعه در آمریکا نشان داده کاهش چربی دور شکم موجب بهبود بیماری لثه می شود.

درمان اولیه این بیماری جرم گیری و رعایت دقیق بهداشت دهانی است. با این حال ممکن است دندانپزشک تشخیص دهد که بیمار نیاز به درمان جراحی دارد. رعایت بهداشت دهان و معاینات منظم دندانپزشکی راههای جلوگیری از ابتلای دوباره به بیماری های لثه هستند.

این تفکر که جرم گیری دندانها را خراب می کند صحیح نیست. از جرم گیری می توان به عنوان تیغ دو لبه یاد کرد. در صورتی که جرم گیری صحیح و کامل انجام شود خطری ندارد؛ بلکه باعث اتصال بهتر لثه به دندان ها هم می شود. به علاوه التهاب ناشی از وجود جرم هم از محیط دهان حذف می شود؛ اما جرم گیری غیر کامل می تواند آبسه ی پریودنتال و مشکلات دیگر دهانی- دندانی ایجاد کند.

شما قادر به برداشتن جرم از روی دندان ها نیستید، زیرا جرم چنان محکم به دندان ها چسبیده است که تنها دندانپزشک قادر به برداشتن آن است.